Είναι κακό να φιλάμε τα παιδιά μας στα χείλη;

Η Έλλη Χατζηπαζαρλή είναι ψυχολόγος, φοίτησε από το 2012-2014 στο…
Το αν θα πρέπει να φιλάμε τα παιδιά μας στο στόμα ή όχι είναι ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει αρκετούς γονείς και έχει προκαλέσει ποικίλες και αντίθετες αντιδράσεις. Είναι τελικά μια προβληματική συμπεριφορά που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού ή μια απόλυτα φυσιολογική και αθώα συμπεριφορά που το παιδί μπορεί να εισπράξει μόνο ως ένδειξη γονεϊκής αγάπης;
Συναισθηματική ανάγκη του γονέα
Κάτι που συχνά δε γίνεται αντιληπτό από πολλούς γονείς είναι ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, η μητέρα ή ο πατέρας προσπαθούν να αναπληρώνουν το συναισθηματικό κενό που ενδεχομένως υπάρχει στη σχέση με το σύντροφό τους. Έτσι, η ανάγκη για συναισθηματική επιβεβαίωση -που δεν παίρνουν από τον σύντροφο- μεταφέρεται στη σχέση τους με το παιδί, έστω και υποσυνείδητα. Ως αποτέλεσμα, εκδηλώνουν πιο έντονα την τρυφερότητα και την αγάπη τους στο μικρότερο μέλος της οικογένειας.
Σύγχυση
Το φιλί στο στόμα δεν επηρεάζει αρνητικά τα παιδιά προσχολικής ηλικίας. Ωστόσο, αν συνεχιστεί αυτή η συνήθεια όταν το παιδί ξεπεράσει τα τέσσερα με πέντε χρόνια, μπορεί να το μπερδέψουμε ως προς τα όρια που θέτουμε ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς μας. Όταν για παράδειγμα, το παιδί βλέπει ότι οι γονείς του φιλιούνται στο στόμα, είναι πολύ πιθανό να «μπερδευτεί» όταν η μητέρα ή ο πατέρας, του δείξει την τρυφερότητά του με τον ίδιο τρόπο.
Μπορεί να γίνει καθολική εκδήλωση αγάπης.
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει πως (όχι απαραίτητα κάθε φορά) , με όποιον νιώσει το παιδί πολύ άνετα και οικεία , πιθανότατα να τον φιλήσει στο στόμα , ως ένδειξη αγάπης . Θυμηθείτε, τα παιδιά δεν μπορούν να εκλογικεύσουν κάθε μας κίνηση. Ούτε μπορούν να εξηγήσουν γιατί και πότε εμείς οι μεγαλύτεροι φιλιόμαστε στο στόμα. Και σκεφτείτε…πόσο εύκολα μπορεί κάποιοςνα “εκμεταλλευτεί” αυτή του την αθώα κίνηση. Αυτός είναι και ένας από τους κυριότερους λόγους , τους οποίους καλό θα είναι οι γονείς να λάβουν υπόψιν. Και έτσι θα προστατέψουν τα παιδιά τους.
Η αγάπη μπορεί να μην έχει όρια, αλλά η έκφραση της αγάπης καλό είναι να οριοθετείται, έτσι ώστε να μην παραβιάζουμε άθελα μας τον άλλον, σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο της ζωής του. Δε χρειάζεται να είμαστε απόλυτοι. Ο κάθε γονιός βέβαια και μπορεί να φιλήσει αυθόρμητα το μωράκι του στα χείλη και αυτή είναι μια γλυκιά και όμορφη εικόνα (στα πολύ μικρά μωράκια βέβαια είναι καλό να προσέχουμε να μη μεταφέρουμε μικρόβια που θα επιβαρύνουν την υγεία τους!). Καθώς όμως το παιδί μας μεγαλώνει και αρχίζει να αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερα πράγματα (γύρω στα 1μισή του χρόνια), είναι προτιμότερο αυτή η πρακτική να εκλείψει τόσο φυσικά όσο ξεκίνησε. Με άλλα λόγια, δε χρειάζεται να επιδιώκουμε το φιλί στο στόμα. Αν μας είναι τόσο σημαντικό το να φιλάμε το παιδί μας στα χείλη αντί στο μάγουλο, θα πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, γιατί; Ακόμη και αν δεν δημιουργηθεί καμία συναισθηματική σύγχυση στο ίδιο το παιδί μας, θα χρειαστεί ίσως να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών που μπορεί να βρίσκουν αυτή τη συμπεριφορά παράξενη. Επιπλέον, αν συνεχίσουμε να φιλάμε στα χείλη το παιδί μας καθώς αυτό θα έχει ενηλικιωθεί και θα έχει δημιουργήσει συναισθηματικές-ερωτικές σχέσεις, η συμπεριφορά μας πιθανόν να ξενίσει τον/την σύντροφό του. Εφόσον λοιπόν ζούμε σε μια κοινωνία που το φιλί στο στόμα θεωρείται πρωτίστως ερωτικό, γιατί να μην επιλέξουμε να εκφράσουμε την αγάπη μας με χίλιους άλλους τρόπους οι οποίοι δεν εμπεριέχουν τον κίνδυνο συναισθηματικής σύγχυσης και δεν τείνουν να προκαλούν αντιδράσεις; Από την άλλη, αν το παιδί μας επιδιώξει από μόνο του κάποια στιγμή να μας φιλήσει στα χείλη, δε θα πρέπει να αγχωθούμε! Εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε να το φιλάμε στο μάγουλο και σταδιακά θα μας μιμηθεί.
Ωστόσο, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ξεχωριστή, όπως και η σχέση του γονιού με το παιδί, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι. Τα παιδιά έχουν ανάγκη την αγάπη και την τρυφερότητά μας και είναι στο χέρι μας να την εκφράζουμε καθημερινά, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
What's Your Reaction?
Η Έλλη Χατζηπαζαρλή είναι ψυχολόγος, φοίτησε από το 2012-2014 στο UWE (University of the West of England) στο τμήμα Ψυχολογίας και εγκληματολογίας, και έπειτα συνέχισε τις σπουδές της στο UEL (UNIVERSITY OF EAST LONDON), από όπου και αποφοίτησε στο Τμήμα Ψυχολογίας – BSc(Hons) Psychology. Μετεκπαιδεύτηκε στα ψυχομετρικά τεστ και πιο συγκεκριμένα, στις προβολικές TAT & CAT (ThematicApperception test & Children’s Apperception Test) και στο Ιχνογράφημα παιδιών και ενηλίκων, στο κέντρο διεπιστημονικής και ερευνητικής ψυχοκοινωνικής υποστήριξης παιδιών και ενηλίκων (ΔΙΚΕΨΥ). Έπειτα, ολοκλήρωσε με επιτυχία μία ακόμη μετεκπαίδευση και ειδικεύτηκε στην κλινική αξιολόγηση ενδοοικογενειακής βίας και σεξουαλικής κακοποίησης μέσω προβολικών διαγνωστικών εργαλείων, στο κέντρο ψυχολογίας Animus Corpus. Το 2019 ολοκλήρωσε ένα κύκλο σεμιναρίων στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής με τίτλο «Συμβουλευτική Γονέων». Έχει παρακολουθήσει επιπλέον σεμινάρια σχετικά με το Selfie Syndrome, Bullying in schools και άλλα. Έχει συμμετάσχει εθελοντικά ως βοηθητικό προσωπικό – ψυχολόγος, στον οίκο υπέρ ενηλίκων, “Κωστοπούλειος Στέγη” στο νομό Σερρών , και στην Ελληνική Εταιρεία Νόσου Αλτσχάιμερ, στην Θεσσαλονίκη. Στο πλαίσιο της πρακτικής της άσκησης συνεργάστηκε σε ιδιωτικό ιατρείο ψυχιατρικής στην Θεσσαλονίκη και έπειτα στις Σέρρες. Το 2017/18 υπήρξε μέλος της επιστημονικής ομάδας του κέντρου ειδικής αγωγής Λογοπαίγνιο, στις Σέρρες. Είναι μέλος του συλλόγου BPS (British psychological Society). Έχει διοργανώσει με επιτυχία, μια ημερίδα στην πόλη των Σερρών, απ όπου και κατάγεται, με τίτλο «Γονείς και παιδιά. Η σχέση τους στην σύγχρονη εποχή», όπου ομιλήτρια ήταν η ίδια και η Κατερίνα Μανανεδακη, γνωστή συγγραφέας. Επίσης, αποτελεί επιστημονικός συνεργάτης της Χριστίνας Λαμπίρη, στο blog που διατηρεί, Lifesharing.gr. Τέλος, το 2019 εκδόθηκε το πρώτο της συγγραφικό έργο, ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο «Μαμά, γιατί βλέπω άσχημα όνειρα;» από τις Εκδόσεις Οσελότος.